Strakblauwe lucht. Vanmorgen was het anders en regende en stormde het. Ik voel me nog steeds niet goed. Zit nog dicht en heb dat rare gevoel in mijn hoofd. Ook voel ik me nog niet 100% hersteld van dat ongeluk dat ik in maart had.
Gister vertelde ik aan iemand het treurige verhaal van mijn ongeluk en hoe mijn partner ervandooor ging met gehaaste spoed. Mijn partner van bijna vijf jaar wist niet hoe snel ze ervandoor moest gaan. Fysiek was ze nog een tijdje aanwezig, maar emotioneel was ze weg. Ze ging bijna sneller dan het licht, maar ze ging ook een stuk langzamer dan mijn liefde voor haar. Die zat er nog. Nu niet meer.
De vrouw aan wie ik het verhaal vertelde leefde erg met me mee, dat deed me goed. Ze vertelde dat een hele oude vrouw zei dat je een verhaal zeven maal zeven keer moest vertellen om er door heen te komen. Nu zoek ik dus negenenveertig mensen aan wie ik het verhaal kan vertellen over die auto die mij schepte en hoe de vrouw waarvan ik hield mij verliet.
Veel uitgebreider dan dit kan ik het je vertellen. Als je er open voor staat kan ik je alle smerige details vertellen, al het verraad in geuren en kleuren. Dan ben ik het kwijt en kan ik verder.
Gearchiveerd onder:Amsterdam, Blog, Bloggen, Dagboek, liefde, Ongeluk 9 maart, Sickness and old age Tagged: Amsterdam, Bloggen, Dagboek, Lesbisch, postaday2011, Ziekte
